‘Ik ben vergeten hoe ik zonder stoel kan zitten,Ik ben het leven in mijn dorp vergetenen om te schrijven kan ik niet meer van rechts beginnen.Ik kan niet meer ‘lebes’ zeggen, wel ‘het gaat goed’.Mijn herinnering laat mij in de steeken het verleden volgt mij’. Bovenstaand gedicht van de Marokkaanse Mohammed Bekri verwoordt treffend wat
Verder lezen?
Het volledige artikel lezen is uitsluitend mogelijk voor abonnees.
Bent u al abonnee? Log dan in en lees verder.