‘Ik ben vergeten hoe ik zonder stoel kan zitten, Ik ben het leven in mijn dorp vergeten en om te schrijven kan ik niet meer van rechts beginnen. Ik kan niet meer ‘lebes’ zeggen, wel ‘het gaat goed’. Mijn herinnering laat mij in de steek en het verleden volgt mij’. Bovenstaand gedicht van de Marokkaanse
Verder lezen?
Het volledige artikel lezen is uitsluitend mogelijk voor abonnees.
Bent u al abonnee? Log dan in en lees verder.